ศิลปะวัยเด็ก

ศิลปะวัยเด็ก ต้องย้อนกลับไปถึงอดีตของเราเมื่อต้นประถมมีวิชาที่ชอบมากๆเลยนะ

ก็คือวิชาศิลปะเป็นวิชาที่ชิวละได้แข่งฝีมือกับเพื่อนในห้อง วัยนั้นอะทุกคนนึกออกกันมั้ยค่ะว่าการแข่งการวัดกับเพื่อนในห้องมันคือที่สุด ใครได้คะแนนเยอะกว่าคือเริศ อาจารย์ชมคือที่สุดแล้ว ตอนเรียนวิชาศิลปะส่วนใหญ่อาจารย์จะเลือกใช้สีน้ำเพื่อให้เราง่ายต่อการระบายเลือกวิธีมาอาจารย์ก็จะบอกหัวข้อของวันนั้นๆก่อน ทำได้เลยก็คือการวาดรูปลงบนกระเป๋าผ้าสีขาว เราวาดรูปอะไรสักอย่างที่มีต้นไม้อยู่ด้วย วาดไปเรื่อยจนเสร็จมาถึงจุดสำคัญคือการลงสีอาจารย์ก็จะเดินวนทุกโต๊ะเพื่อนแนะนำและบอกเทคนิคในนักเรียนตลอด

จังกวะเริ่มลงสีน้ำเราก็เริ่มจะตัวหลักก่อนเลยอาจารย์ก็ผ่านไป จนเราเริ่มจะลงสีต้นไม้อาจารย์เลยเข้ามาหาเราแะบลายเส้นต้นไม้ของเราตอนนั้นเรางงมากว่าเราทำอะไรผิดละวัยนั้นก็กลัวจะถูกดุเอามากๆเลยไม่กล้าที่จะถาม อาจารย์ก็ลบจนสะอาดละค่อยๆบอกเราว่า”นักเรียนไม่ต้องวาดรูปต้นไม้ก็ได้นะลูกเพราะสีมันบางทำให้พอระบายไปมันปิดเส้นของต้นไม้ไม่มิด”หลังจากนั้นเราก็กล้าถามเพราะเห็นว่าอาจารย์ไม่ได้ดุอะไรเราเลย”แล้วหนูต้องทำยังไงค่ะ?” อาจารย์ก็สอนและแนะนำเราดีมาก”ครูจำทำให้ดูนะ”ท่านก็เริ่มทำให้เราดูละค่อยๆสอนเราไปเรื่อยๆ

เราเห็นละรู้สึกทึ่งมากมันสวยละง่ายมากถ้ารับายสีไม่จำเป็นต้องทำให้เป๊ะขนาดนั้น บางอย่างแถบไม่ต้องร่างแบบก็สามารถที่จะระบายลงไปได้เลย เราจำเทคนิคนั้นจนวันนี้มันเป็นความทรงจำที่ดีและเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราชอบวิชาศิลปะนี้ขึ้นมาเยอะมาก พอเข้าระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นก็เริ่มเรียนเรื่องของการแรเงารูปทรงของสิ่งของ ละทุกห้องก็จะต้องเรียนเหมือนกันหมดความรู้สึกแรกที่เห็นคืออยากทำมาก รู้สึกว่าการถือกระดานละมีกระดาษที่วาดรูปหนีบอยู่มีดูดีดูมีอะไรมากๆ ลองที่จะให้ถึงคาบนั้นตลอด

ละวันนั้นก็มาถึงเราได้เรียนวิชานั้นแล้วก็เป็นวันที่ได้ทำงานชิ้นนั้นแล้ว ทุกคนเรารู้สึกอยากร้องไห้มากมันยากมากทุกคนการจะสเก็ตภาพก็งานหินแล้วต้องมาแรเงาอีก มันยากและท่าทายเรามาก เรานั้นทำงานแบบไม่คุยกับใครคิดว่าสวยแล้วเขียนเนียนแล้วแต่ก็ยังไม่ผ่านทำซ้ำไปซ้ำจนท้อเลยอะ ต้องยอมรับว่างานศิลปะเป็นทักษะของแต่ละคนจริงๆ ไม่ใช่ใครจะทำออกมาดีเหมือนกันหมด แต่เราก็ยังชอบวิชานี้นะชอบงานละก็ผลงานของทุกคนมากด้วย